Marius van Dokkum

Nooit van eheurd? Ik ook nit, mear het is de meuite weard um zin museum in Harderwiek is ne moal te bezeuken. Het is een heel kleain museumpje, met ’n uur zi-j kloar. 

Marius van Dokkum is nen keunstskilder. Hee skildert petretten en stillevens. Hee leg leu op het dook vaste. Leu dee at oart teuntelig oawerkomt en het ook nit köant helpen det de wearld hätter geet as eurzelf.

Der zit völle humor, hoaste ironie in zinne skilderiejen. Het verbeeldt vake een soort Jan Steen, of een net as Jan, Jans en de Kinderen. Het zeent geskilderde anekdotes, heel herkenboare situaties van elken dag mear dan oart oetvergroot. Columns van voarve zeg mear, vake ten deepste ook nog met ne boskop. Skilderiejn met nen driefvear. 

Iej zeet een oold hoes, gin lood voarve op de keziens, miln in ’t zommer. Hoge tied um het skilderwoark eens an te pakken. Mevrouw, net een poar poond te zwoar, is sökken an ’t breaien vuurboeten. Hee begeent met de ruutjes op de eerste verdeping. Mear doar vaalt hum de volle litersbusse witte groondvoarve oet de haande. ’n Jurk van mevrouw stoomp oonder de voarve en hee mear dom van zik ofkieken.

Iej zeent nen organist den at oet de örgelkaste vaalt zodet de gemeente a capella verdan mut zingen. Iej zeent de EK-finale in ne oarbeaidersbuurte. Wee-j wal, ne grote tillevisie vuurboeten, alleman oranje höare, de hele buurt vol met slingers, vrouwleu met oranje lippestif, petjes, heudjes, hoar, at het mear oranje is. Ene met zonnen plakplaatjesoarm gooit een löag blikske beer oawer de skutting hen van hele secure leu. Een kearl hef ’n bladbloazer al in de haande. 

Ne variant is det den plakplaatjeskearl an het slötteln is met zinnen Amerikaan. Een zwoarn-shag-segretje in moond, groewelijk lange pikkerige verten in ’n nekke, met ’n dikken boek oonder de motorkappe, vermoedelijk öllie verversen. Dikken zwarten öllie krop heanig oawer de troittoirtegels vol met roet tusken de tegels. Ne grote radio met geheime zender muziek op de skutting, nen BBQ an, nen zwarten rook (een betjen motoröllie op ’t veur dut woonderen) vlög kets duur de waske van dee secure buurvrouwe hen. De skilderieje het ‘lentebriesje’.

Iej zeet nen 65+’er met ne net oart te grote elektrische fietse, van dee knee-steunkousen an. Het oarme meanske hef der de vaart in, kik strabaant van zik of, gin remmen, wal de haande oetstekn mear nit kieken of der miskien nen auto an koomp. Verdan mut det meanske. Dee skilderieje hef as titel ‘Turbo’.

Nog ene dan. Nen jonge veante koomp van skole wier, en geet dreks an de studie. Een blikske cola, ne zak chips, ‘oortjes’ in de oorn, ‘n computer an. Ne onmeunige bende op de sloapkamer. As eerste dutte het allerbelangriekste. Iej roadt het al; kieken of -e nog appjes hef van ’n enen of ’n aander.

Geweldig mooie plaatn, heel herkenboar, met de neudige zelfspot en de maatschappij. Learzaam vuur alleman, ook vuur wichter, want gin oarge plaatjes in det Harderwiekse museum.

Kiekt vuur de wille eens op de webstea van Marius van Dokkum. 

Gerard Voortman